Tak więc gdy zmagasz się z pokusami czy nawet upadasz w grzech, nie trać odwagi. Raduj się także wtedy! Takie sytuacje służą jako „spowalniacze ruchu”, skłaniając cię do tego, abyś zwolnił tempo i usłyszał Jezusa, który wzywa cię po imieniu. On pragnie zasiąść z tobą do stołu, jak zasiadł z Mateuszem – pragnie obdarzyć cię błogosławieństwem zarezerwowanym jedynie dla ciebie. Św. Paweł radował się ze swych słabości, gdyż wiedział, że przez nie może objawić się moc Boga (2 Kor 12,9-10). Także ty możesz się radować, gdyż w takiej mierze, w jakiej dostrzegasz swoją potrzebę Boga, jesteś otwarty na Jego błogosławieństwo!

Pomyśl też, na ile łask zamykasz się przez to, że boisz się przyznać sam przed sobą do swojej słabości, lub że jesteś zbyt skrępowany, by odsłonić ją przed innymi, na przykład przed swoim spowiednikiem. Albo wreszcie przez to, że uważasz się za niegodnego tak wielkiej miłości Boga.

Jezus czeka. Patrzy na ciebie z miłością i pragnie ogarnąć cię swoim miłosierdziem. On daje ci wolność, która płynie nie tylko z uznania własnej słabości i potrzeby Jego pomocy, ale także z przyjęcia Jego łaski i przyzwolenia na to, by On cię prowadził. Reakcja faryzeuszy musiała Go bardzo zasmucić. Wyobraź sobie jednak Jego radość, gdy ktoś z nas, idąc za przykładem Mateusza, przyjmuje Go z otwartym sercem!

„Jezu, biegnę do Ciebie. Nie boję się wyznać Ci, że jestem chory i potrzebuję Lekarza. Potrzebuję Twojej miłości i przebaczenia. Napełnij mnie Twoim życiem!”

Am 8,4-6.9-12;

Ps 119,2.10.20.30.40.131

(Słowo wśród nas, 2014)