Pierwszą jego reakcją po zetknięciu się z tą tajemnicą była chęć dyskretnego usunięcia się.

Wprowadzony jednak przez anioła w tę tajemnicę, wziął brzemienną Maryję do siebie i podjął się roli domniemanego ojca i żywiciela św. Rodziny, uczestnika tajemnicy wcielenia.

Ostatni raz na kartach Ewangelii spotykamy go, gdy wraz z Maryją i dwunastoletnim Jezusem udaje się z pielgrzymką do Jerozolimy i wraca do domu.

Wolno sądzić, iż niedługo potem, przypuszczalnie jeszcze przed rozpoczęciem publicznej działalności przez Jezusa, zakończył życie.

Kult św. Józefa wcześnie rozpoczął się na wschodzie.

Na zachodzie w sposób wyraźny zaznacza się dopiero w IX wieku.

W liturgii łacińskiej czci się go dopiero w wieku XV.

Od roku 1621 dzień 19 marca jest świętem, w którym Kościół rzymsko-kat. w sposób uroczysty czci św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.

Papież Pius IX w 1870 r. ogłasza św. Józefa patronem całego Kościoła.

Z kolei papież Pius XII w 1955 r. ogłasza dzień 1 maja jego świętem i ustanawia go patronem robotników.

Jest on dla nas wszystkich wzorem doskonałego chrześcijanina i patronem dobrej śmierci.

Swoją opieką obejmuje rodzinę chrześcijańską, chrześcijańską szkołę i wszystkich potrzebujących.

W całym Kościele, dniem w którym szczególnie czcimy św. Józefa jest 19 marca.

Wspominając dziś św. Józefa, pomyśl też przez chwilę o twoim własnym śladzie wiary. Proś Boga o prostą, bezpretensjonalną wiarę cieśli Józefa. A następnie czyń wszystko, co w twojej mocy, aby wprowadzać i umacniać kró­lestwo Boże na ziemi.