Zacząłem wcześnie pić, palić, zażywać narkotyki, uprawiać seks, wagarować, być duszą towarzystwa. W 18 roku życia wypro­wadziłem się z domu, bo rodzice robili mi awantury. Przestałem chodzić do kościoła, zagłuszałem pytania o sens życia. Wszedłem w spirytyzm i wróżbiarstwo. Po seansach słyszałem jakieś dziw­ne głosy, nie mogłem spać przy zgaszonym świetle. Próbowa­łem się leczyć, ale to nic nie dawało. W sercu była pustka. I oto kiedyś znajoma osoba zaprosiła mnie na rekolekcje. Poje­chałem z przekory. Ale... zobaczyłem tam radosnych ludzi. Usłyszałem szczere świadectwa o Jezusie. Pozdrawiali mnie: „Dobrze, że jesteś", przytulali mnie - ćpuna. Mówili mi, że Bóg mnie kocha i może zmienić moje życie. Zostałem więc rozje­chany walcem Bożej miłości. Wyspowiadałem się po dziewięciu latach i jakby skorupa brudu ze mnie opadła. Zobaczyłem, że świat jest piękny. Po przyjęciu komunii św. ogarnęła mnie taka radość, że skakałem do góry.

Gdy poczułem głód narkotyku i wszystko mnie bolało, wtedy 150 osób ze wspólnoty pomodliło się nade mną i ból ustal. Zo­stałem uzdrowiony... Jezus stał się moim Panem, moją jedyną nadzieją, moim wszystkim...

Skończyłem ogólniak, dostałem się na studia, mam świetną pracę. Działam też w diakonii ewangelizacyjnej i cieszę się, że mogę mówić o Jezusie, który troszczy się o swoje dzieci... zagu­bione...