Miłym Bogu postem jest nieodwracanie się od brata, niezależnie od tego, kim on jest, a także zaprzestanie manipulowania innymi, danie im wolności, nieobarczanie ich jarzmem ponad siły. Jednym słowem Bogu chodzi o to, abyśmy wyrzekali się samych siebie, a służyli Mu w naszych bliźnich.

Nie jest to proste. Łatwiej zrezygno­wać ze słodyczy czy oglądania ulubione­go serialu niż z samego siebie. Bo prze­cież każdy z nas, badając swoje sumienie, dostrzeże w nim jakieś uchybienia z listy przedstawionej nam przez Izajasza.

Kto na przykład potrafi zawsze powstrzymać się od lansowania za wszelką cenę wła­snych poglądów, kto jest gotów rezy­gnować z wygód? Kto z nas może po­wiedzieć, że w każdej sytuacji jest spra­wiedliwy i miłosierny?

Czyżby więc Bóg nie pragnął naszego postu? Czyżby sugerował, że będąc słabi i grzeszni, nie mamy się nawet starać, gdyż i tak nasze wysiłki nie zostaną przyjęte? Z pomocą przychodzi nam dzisiejsza Ewangelią w której Jezus tłumaczy pytają­cym, dlaczego Jego uczniowie nie poszczą. „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyj­dzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć" (Mt 9,15).

Kiedy widzimy, że Jezus „został nam zabrany", że oddaliliśmy się od Niego przez grzech, że egoizm przeszkadza nam iść Jego śladami i przy Nim trwać, wtedy właśnie jest dobry moment, by rozpocząć post.

Nie będzie on jednak wtedy dla nas tylko praktyką religijną zadaniem, które­go wykonanie przyniesie nam satysfakcję i dobre samopoczucie. Będzie wyrazem naszej tęsknoty za takim życiem, jakie podoba się Bogu, a jakiego nie jesteśmy zdolni prowadzić bez Jego łaski. Będzie wołaniem o Jego miłosierdzie, Jego bli­skość, Jego pomoc. Będzie postem, który sprawi Bogu radość.