Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w Jej łonie.

Scena nawiedzenia ukazuje radość, której doznała Elżbieta z powodu odwiedzin Maryi, Matki Pana.

Ale też i radość jakiej doznał Jan Chrzciciel w łanie Elżbiety.

Spójrzmy na ludzki wymiar radości ze spotkania przyjaciela, który cudownie ocalał z katastrofy lotniczej (A. de Saint-Exupery, Ziemia, planeta ludzi).

Minęło pięćdziesiąt godzin od twojego zniknięcia podczas przelotu nad Andami, zimą. Przez pięć dni badaliśmy z samolotów to nagromadzenie gór i nie mogliśmy nic odkryć. Nawet przemytnicy, ci bandyci gotowi do każdej zbrodni dla pięciu franków, odmówili udziału w ekspedycjach ratowniczych na stokach gór. Narażalibyśmy życie – mówili. W zimie Andy nigdy nie zwracają ludzi. Oficerowie chilijscy również radzili nam zaniechać poszukiwań. „Jest zima. Kolega wasz, jeśli nawet wyszedł cało z katastrofy, nie przeżył nocy. Kiedy noc napotka tam człowieka, zamienia go w sopel lodu”. I kiedy na nowo wślizgiwałem się między gigantyczne skały i filary Andów, to jakbym nie szukał ciebie, ale w milczeniu czuwał nad twoim ciałem w katedrze ze śniegu. Wreszcie siódmego dnia, kiedy między jednym a drugim lotem jadłem obiad w Mendoza, jakiś człowiek otworzył drzwi restauracji i krzyknął, och! Niewiele, dwa słowa: „Guillaumet... żyje!”. I nieznajomi, obcy sobie ludzie, którzy tam przypadkowo byli, padli sobie w ramiona. Dziesięć minut później wystartowałem z dwoma mechanikami na pokładzie. Czterdzieści minut później lądowałem obok gościńca, gdyż poznałem – nie wiem, po czym – samochód, który wiózł cię gdzieś w okolicach San Raphael. Było to piękne spotkanie. Płakaliśmy i ściskaliśmy w ramionach żywego, zmartwychwstałego ciebie, który dokonałeś cudu na sobie samym.