Codziennie idąc na modlitwę do świąty­ni, Piotr i Jan przechodzili przez bramę zwaną Piękną, o której badacze mówią, że była ozdobiona okuciami z brązu i złota. Musiała wprawiać w zachwyt patrzących! Piotr i Jan przechodzili również obok chromego żebraka, który miał zwyczaj siadywać przy tej bramie. Nigdy wcze­śniej nie zwrócili na niego uwagi. Musiał wydawać się tak mało znaczący w porów­naniu ze wspaniałością otoczenia.

Jednak z jakiegoś powodu Duch Świę­ty właśnie tego dnia otworzył oczy Piotra i Jana na człowieka, którego codziennie mijali. Nagle przyciągnął on ich spojrze­nie i nabrali pewności, że zostanie uzdro­wiony.

A kiedy cud się dokonał, człowiek ten zareagował tak entuzjastycznie, że wszyscy wokół nagle zainteresowali się jego osobą, dostrzegając jego piękno i wartość. Bóg nie zadawałby sobie prze­cież trudu uzdrowienia kogoś, kto nie jest dla Niego nic wart!

Piękno świata jest zawsze przed na­szymi oczami, możemy je oglądać i po­dziwiać. Bóg jednak pragnie otwierać nam oczy również na to piękno, które po­zostaje przed nami zakryte. Chce nauczyć nas patrzeć na ludzi, których codzien­nie mijamy, i dostrzegać ich bezcenną wartość - nie po to, by ich podziwiać, ale by traktować ich z szacunkiem, na jaki zasługują.

Wyobraźmy sobie, jak wiele dokonałoby się uzdrowień i nawróceń, jak wiele pokoju wnieślibyśmy w ten świat, gdybyśmy potrafili zobaczyć piękno i chwałę obecne w każdej osobie ludzkiej!

„Panie, podnieś zasłonę, która nie pozwala mi dostrzec, jak cenny jest dla Ciebie każdy człowiek. Pomóż mi uwie­rzyć w Twoją miłość do każdego z ludzi. Udziel mi daru współczucia i odwa­gi, abym mógł nieść innym Twoją mi­łość.”

(Słowo wśród nas, 2013)