Wyspowiadałem się po dziewięciu latach i jakby skorupa brudu ze mnie opadła. Zobaczyłem, Ĺźe świat jest piękny. Po przyjęciu komunii św. ogarnęła mnie taka radość, Ĺźe skakałem do góry.

Gdy poczułem głód narkotyku i wszystko mnie bolało, wtedy 150 osób ze wspólnoty pomodliło się nade mną i ból ustal. Zo­stałem uzdrowiony... Jezus stał się moim Panem, moją jedyną nadzieją, moim wszystkim...

Skończyłem ogólniak, dostałem się na studia, mam świetną pracę. Działam teĹź w diakonii ewangelizacyjnej i cieszę się, Ĺźe mogę mówić o Jezusie, który troszczy się o swoje dzieci... zagu­bione...

Opowiada jeden z księży:

Pamiętam dobrze tamto spotkanie. Aula seminaryjna wypełniona młodzieżą. Mikrofon wędruje z rąk do rąk. W pewnym momencie słyszę pytanie, skierowanie do mnie. „Co by ksiądz doradził młodej osobie, przeĹźywającej głęboki kryzys religijny?” Powiedziałbym, Ĺźe jest na bardzo dobrej drodze. Ma duĹźe szanse przejścia od wiary odziedziczonej w spadku po rodzicach do wiary opartej na osobistym wyborze.

Od tamtego dnia trochę się zmieniło. Coraz rzadziej można znaleźć takie miejsca, gdzie młodzi pytają, a biskupi, otoczeni kapłanami, odpowiadają młodzieży. Coraz częściej miejscem debat staje się internet.

Natomiast nie zmienia się samo pytanie. Niemal kaĹźdego dnia ksiądz dyĹźurujący na czacie moĹźe przeczytać po 22: „Co mam robić? Moja wiara się sypie.” Bardzo często temu pytaniu towarzyszy wielki lęk i poczucie winy. Wali się stabilny dotąd świat.

Swojej odpowiedzi równieĹź nie zmieniam. Nie martw się. Wszystko jest ok. Po prostu czasem ciemność musi sięgnąć zenitu, Ĺźeby człowiek mógł zobaczyć światło. Czasem ktoś musi zawołać „Pan o mnie zapomniał”, Ĺźeby poczuć Jego dotknięcie i słyszeć zapewnienie: „Ja nie zapomnę o tobie!”